به گزارش شهرآرانیوز، ایران با داشتن تنوع زیستی و محیطی گوناگون در استانهای مختلف دارای تنوع غذایی بیشماری است، تا جایی که شهر رشت از سوی یونسکو به عنوان شهر خلاق غذا انتخاب شد. در میان غذاهای ایرانی خورشتها دارای تنوع و قدمت بسیار زیادی هستند. خورش قرمه سبزی، خورش فسنجان، خورش بادمجان، خورش قیمه و... از انواع آن هستند.
در این میان خورش قیمه داستان دیگری دارد. قیمه در نقاط مختلف ایران به روشهای گوناگونی تهیه میشود و مواد غذایی آن متشکل از لپه، گوشت، پیاز، رب گوجه فرنگی و لیمو عمانی است که همراه با سیب زمینی سرخ شده یا بادمجان سرو میشود. قیمه نخود، قیمه اردبیلی، قیمه رشتی، قیمه نثار، قیمه مسما، پیچاق قیمه، قیمه کدو و... از انواع مختلف قیمه است.
اما این خورش خوشمزه قدمت بسیار زیادی در طول تاریخ دارد که در ادامه این مطلب به شرح آن میپردازیم.
واژه قیمه برگفته از کلمه «کیمه» است که در اصل واژهای ترکی و به معنای گوشت قورمه شده است. دهخدا نام قیمه را به طور کلی برای تمامی غذاهایی که گوشت تکهای دارند، به کار میبرد. خورشت قیمه در زمان قاجار یکی از غذاهای مشهور و بسیار محبوب در دربار بود و پای ثابت نذریهای محرم بود.
چون گوشت برشته گردد و اندکی ماند که نیکو برشته شود، پیاز بهاندازه در آن ریزند تا آن نیز سرخ شود. چون پیاز و گوشت به اندازه سرخ گردید، نیمه نخود (لپه) به اندازه افکنند، پس آب به اندازه ریزند و برافروزند تا نیک پخته شود. پس زعفران به آب سوده در آن ریزند که به رنگ زعفرانی گردد؛ و از داروها افشانند، آنگاه که نزدیک شود که به روغن نشیند و هنوز اندکی آب در آن بُود که داروها (ادویه) افشانند و با گوشت آغشته جوشد و بوی آن گیرد. چون نیک پخته و همگی به روغن نشسته بود، برگیرند؛ و بدانگاه که بادنگان [بادمجان]بُوَد، قیمه بادنگان بهترین خورشهاست... بادنگانهای سرخکرده بدان افکنند تا نیک پخته گردد و نیکترین خورشهاست.»